Drive | มากกว่าหนังแต่มันคืองานศิลป์ของคนเหงา

วันนี้ผมหยิบหนังเก่ามาดูอีกรอบกับเรื่อง Drive ว่าด้วยเรื่องราวของพระเอกเราที่มีอาชีพเป็น "นักขับ" วันนี้ผมไม่ได้จะมาวิจารณ์เหมือนที่ผ่านๆมาแต่จะมาพูดถึงความรู้สึกของผมมากกว่า

Drive เป็นภาพยนตร์ที่มีเนื้อเรื่องเรียบๆง่ายๆเรียกได้ว่าธรรมดาเลยก็ได้ แต่สิ่งที่ Drive ทำให้ผมประทับใจมากๆเลยคือการใช้ความเป็นงานศิลป์ ตามภาพยนตร์ทั่วๆไปมันจะมีความเป็นหนังตลาด แต่กับ Drive ผมดูแล้วมันให้ความรู้สึกของความเป็นการเล่าเรื่องด้วย "ภาพเคลื่อนไหว" บทพูดของหนังเรื่องนี้แทบจะไม่มีเลย แต่ไปเน้นหนักทางด้านงานภาพและงานเพลง

พูดถึงงานภาพก่อนเลย มันเป็นอะไรที่สวยเพลินตามากๆ ยอมใจคนถ่าย การจัดแสงที่ตกกระทบบนหน้าพระเอก เส้นผม จะเห็นได้ว่าเขาจะชอบแช่กล้องค้างไว้นานๆผสมกับการแสดงของตัวเอกเรามันให้อารมณ์ของความเป็น ฟิล์มนัวร์ เหมือนกัน มีความหม่นปนเหงา

งานเพลงหรือซาวด์แทร็คอันนี้เรียกได้ว่าจัดมาได้เข้ากับหนังและจังหวะมากๆ การใช้ซินธิไซเซอร์เข้ามามีบทบาทเป็นหลักกับดนตรีที่ง่ายๆเรียบๆ ไม่ต้องมีอะไรมากมาย บางอารมณ์ผมนึกไปถึงสมัยผมเล่นเกม GTA VICE CITY ( รวมทั้งอิทธิพลของการเลือกใช้ฟ้อนที่มีความคล้ายอีกเช่นกัน ) โดยเฉพาะซาวด์สุดท้ายในตอนจบความหมาย ดนตรี องค์ประกอบต่างๆ ผสมกับงานภาพ จัดได้ว่ามันเป็นอะไรที่ลงตัวเอามากๆๆๆๆๆ

โดยรวมแล้ว Drive ฉากหน้าที่เราเห็นอาจจะเป็นหนังแอคชั่นทั่วๆไป แต่มองอีกแง่นี้มันหนังคนเหงาชัดๆ เพราะทุกองค์ประกอบงานศิลป์ของหนังมันส่งและปูทางให้อารมณ์ของความเดียวดาย